Przez cały PRL niszczona była pamięć na temat żołnierzy NSZ’u niestety również dzisiaj niektórzy jeszcze posługują się tą czarną zakłamaną legendą wymyśloną, aby niszczyć podziemie niepodległościowe. Naszym zadaniem więc powinno być odkłamywanie historii i z wdzięczności dla ludzi, którzy poświęcali się dla Polski, musimy dbać o ich dobre imię
jak i przekazywać wiedzę o żołnierzach NSZ kolejnym pokoleniom.
Moraczewski Jan (1889 – 1987), ps. „Król”, kapitan WP, podpułkownik NSZ
Urodził się 15 listopada 1889 r. w Łodzi. Do gimnazjum uczęszczał w Sieradzu i Częstochowie. Uczeń Szkoły Mechaniczno-Technicznej Wawelberga w Warszawie. W latach 1916-1918 służył w Polskiej organizacji Wojskowej w Sieradzu na stanowisku komendanta lokalnej placówki. W latach 1919-1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 7 pułku artylerii polowej. W 1921 r. ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Piechoty. W latach 1921-1926 służył w 44p. strzelców kresowych w Równem. W tym okresie ukończył również: kurs CKM i broni w Chełmnie, kurs aplikacyjny Oficerów Obserwatorów w Toruniu oraz
kurs obserwatorów broni w 3 pułku lotniczym w Poznaniu. Pierwszy awans oficerski na stopień podporucznika w 1922 r., porucznik od 1924r. W latach 1926-1927 ukończył Szkołę Obserwatorów. Od lipca 1927 r. do września 1936 r. w 3 p. lotniczym na stanowiskach obserwatora, oficera technicznego, oficera taktycznego, dowódcy eskadry towarzyszącej i referenta mobilizacyjnego pułku. W 1935 r. awansowany do stopnia kapitana i przeniesiony do I kategorii lotniczej. Od 1937 do 1 września 1939 r. w Batalionie Szkolnym Lotnictwa w Dęblinie i Świeciu na stanowiskach oficera personalnego, mobilizacyjnego i ewidencyjnego.
W kampanii wrześniowej wziął udział na stanowisku zastępcy dowódcy Batalionu Szkolnego. Internowany przez Armię Czerwoną na Wołyniu. Uciekł z niewoli i w październiku 1939 r. przyjechał do Warszawy. Używał nazwiska „Stanisław Wojciechowski”.
Od grudnia 1939 r. w SZP-ZWZ-AK na stanowiskach: dowódcy wywiadu lotniczego na Lubelszczyźnie, dowódcy oddziału lotniczego i referenta wyszkolenia piechoty, artylerii i lotnictwa w „Wachlarzu”, tam też najprawdopodobniej zwiążał się z mjr./płk. Zygmuntem Reliszką „Trzaską”,”Bolesławem Kołodziejskim”. Aresztowany przez Gestapo 2 marca 1941 r. w Zamościu. Uciekł z więzienia. Prawdopodobnie był szefem oddziału lotniczego oraz inspektorem wyszkolenia w okręgu Warszawa-miasto NSZ. 2 stycznia 1943 r. został mianowany majorem ze starszeństwem od 1 stycznia 1940 r. W Grupie „Koło” i Brygadzie Dyspozycyjnej Zmotoryzowanej był zastępcą dowódcy. 15 lipca 1944 r. awansowany do stopnia podpułkownika.
W Powstaniu Warszawskim od początku w Brygadzie Dyspozycyjnej Zmotoryzowanej na stanowisku zastępcy dowódcy.
Po upadku Powstania w obozie w Ursusie skąd uciekł. Na przełomie 1944 i 1945 r. w Częstochowie nawiązał kontakt z grupą płk. Reliszki, skąd uciekł przed aresztowaniem przez NKWD. 10 marca 1947 r. w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu ujawnił się pod swoim prawdziwym nazwiskiem.
Od 18 stycznia 1951 r. do 10 grudnia 1951 r. przebywał w poznańskim areszczcie jako więzień śledczy do dyspozycji Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze. Zmarł w Warszawie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych 3 października 1944 r., Krzyżem Niepodległości w 1931 r. oraz Srebrnym Krzyżem zasługi w 1939 r.
Biografia pochodzi z książki Sebastiana Bojemskiego „Narodowe Siły Zbrojne w Powstaniu Warszawskim”.
Krzysiek
jak i przekazywać wiedzę o żołnierzach NSZ kolejnym pokoleniom.
Moraczewski Jan (1889 – 1987), ps. „Król”, kapitan WP, podpułkownik NSZ
Urodził się 15 listopada 1889 r. w Łodzi. Do gimnazjum uczęszczał w Sieradzu i Częstochowie. Uczeń Szkoły Mechaniczno-Technicznej Wawelberga w Warszawie. W latach 1916-1918 służył w Polskiej organizacji Wojskowej w Sieradzu na stanowisku komendanta lokalnej placówki. W latach 1919-1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 7 pułku artylerii polowej. W 1921 r. ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Piechoty. W latach 1921-1926 służył w 44p. strzelców kresowych w Równem. W tym okresie ukończył również: kurs CKM i broni w Chełmnie, kurs aplikacyjny Oficerów Obserwatorów w Toruniu oraz
kurs obserwatorów broni w 3 pułku lotniczym w Poznaniu. Pierwszy awans oficerski na stopień podporucznika w 1922 r., porucznik od 1924r. W latach 1926-1927 ukończył Szkołę Obserwatorów. Od lipca 1927 r. do września 1936 r. w 3 p. lotniczym na stanowiskach obserwatora, oficera technicznego, oficera taktycznego, dowódcy eskadry towarzyszącej i referenta mobilizacyjnego pułku. W 1935 r. awansowany do stopnia kapitana i przeniesiony do I kategorii lotniczej. Od 1937 do 1 września 1939 r. w Batalionie Szkolnym Lotnictwa w Dęblinie i Świeciu na stanowiskach oficera personalnego, mobilizacyjnego i ewidencyjnego.
W kampanii wrześniowej wziął udział na stanowisku zastępcy dowódcy Batalionu Szkolnego. Internowany przez Armię Czerwoną na Wołyniu. Uciekł z niewoli i w październiku 1939 r. przyjechał do Warszawy. Używał nazwiska „Stanisław Wojciechowski”.
Od grudnia 1939 r. w SZP-ZWZ-AK na stanowiskach: dowódcy wywiadu lotniczego na Lubelszczyźnie, dowódcy oddziału lotniczego i referenta wyszkolenia piechoty, artylerii i lotnictwa w „Wachlarzu”, tam też najprawdopodobniej zwiążał się z mjr./płk. Zygmuntem Reliszką „Trzaską”,”Bolesławem Kołodziejskim”. Aresztowany przez Gestapo 2 marca 1941 r. w Zamościu. Uciekł z więzienia. Prawdopodobnie był szefem oddziału lotniczego oraz inspektorem wyszkolenia w okręgu Warszawa-miasto NSZ. 2 stycznia 1943 r. został mianowany majorem ze starszeństwem od 1 stycznia 1940 r. W Grupie „Koło” i Brygadzie Dyspozycyjnej Zmotoryzowanej był zastępcą dowódcy. 15 lipca 1944 r. awansowany do stopnia podpułkownika.
W Powstaniu Warszawskim od początku w Brygadzie Dyspozycyjnej Zmotoryzowanej na stanowisku zastępcy dowódcy.
Po upadku Powstania w obozie w Ursusie skąd uciekł. Na przełomie 1944 i 1945 r. w Częstochowie nawiązał kontakt z grupą płk. Reliszki, skąd uciekł przed aresztowaniem przez NKWD. 10 marca 1947 r. w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu ujawnił się pod swoim prawdziwym nazwiskiem.
Od 18 stycznia 1951 r. do 10 grudnia 1951 r. przebywał w poznańskim areszczcie jako więzień śledczy do dyspozycji Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze. Zmarł w Warszawie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych 3 października 1944 r., Krzyżem Niepodległości w 1931 r. oraz Srebrnym Krzyżem zasługi w 1939 r.
Biografia pochodzi z książki Sebastiana Bojemskiego „Narodowe Siły Zbrojne w Powstaniu Warszawskim”.
Krzysiek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz